"Don't brood. Get on with living and loving. You don't have forever." -thinkexist.comConfused? Tae. Oo. Alam mo ba yun feeling na parang in-love ka pero alam mo namang hinde kasi hinde yun ang pakiramdam na ine-expect mo? Magulo ba? Malamang. Hindi ko rin alam kung bakit ko napasok ang ganitong sitwasyon. Pakiramdam ko kasi nag-uumpisa na naman akong bilangan ng karma. May nagawa ba ako dati? Malamang! Natatakot na naman ako makarma eh.
Rewind. Rewind. Nuong Pebrero, parang nag-request lang ako sa kaibigan ko na kailangan ko nang maka-kadate para malibre sa pagkain. Nang mga panahon na iyon, ako ay naka-apartment at ang pera ko ay limitado nang bonggang-bongga. So ayun na nga, nakapag-date ako nang ‘kumikitang kabuhayan’ pero hindi ko talaga type eh. So, alsa balutan agad ako nang gabi na yun. Salamat sa libreng dinner! Tapos ang kabanata na yun nang aking buhay.
So balik na naman ako sa singleness at sa present, hanggang sa may maka-date ulit na lalake na sumobra ang kabaligtaran nang gusto ko. Ano ba ang hinahanap ko? Siempre unang-una ay may stable na trabaho (kumikitang kabuhayan, ding! Ding!), pangalawa ay matangkad, pangatlo ay presentable na tipong hindi ako mahihiya na iharap sa magulang at kaibigan ko at ang huli ay maiintindihan ang mga katarayan at isyus ko sa buhay-buhay.
Yun dine-date ko ngayon, okay kami, naiintindihan naman niya ang kaweirduhan ko. Kaso nga lang hindi siya stable, hindi matangkad, hindi maputi, nakakaloko ang punto, mukhang mahihiya akong ipakilala sa mga kabarkada ko at minsan nakokornihan ako. Pero tae nang mga tae, hindi naman ako mapakali kung hindi kami mag-uusap o kaya ay may simpleng palitan ng text. Pesteng kupido. Pero hindi talaga ako in-love eh, yun tipong kung may darating na mas okay dun na lang ako.
Guapo naman eh, kinulang lang sa height. Magiging stable din naman (sana!) pero hindi ngayon, mag-a-abroad kasi siya kaya dapat makapag-ipon siya (dapat! Dapat!), matatanggap ko nang hindi maputi, at siguro maipapakilala ko na siya kung stable na talaga siya at sana naman ay mawala na ang punto niya.
Kung malalaman ito ng mga katropa ko, patay ako! Ako lagi ang pasimuno nang paghahanap sa mga kumikitang kabuhayan pero lumagpak ako sa mag-uumpisa pa lang. Langya. Malay naman natin, um-OK na siya sa susunod. Medyo may pagka materialistic talaga ako, fanatico yata ako nang kasabihan na ‘when money goes out the door, love flies out the window.’ Parang ganun, hindi lang ako kumportable sa sitwasyon ko ngayon. Sabi nang isang kaibigan, love is sacrifice, punyeta, penitensya ang hinaharap ko ngayon eh.
Trivia lang, ilang araw na ang nakakalipas, sa kagustuhan ko na magkita kami, nakipagkita ako sa kanya matapos niya maipasa ang mga requirements niya sa abroad. So ayun na nga, pero dahil nagbayad siya ng kaperahan sa agency, ako ang nagbayad ng pagkain, sine at fruit juice namin. Langya, first time mamasan ang drama ko. Ang weirdo di ba? Napapaisip ako kung nagpapapansin na sa akin ang karma o confused lang ako sa nararamdaman ko. Peste. Leche.
Rewind. Rewind. Nuong Pebrero, parang nag-request lang ako sa kaibigan ko na kailangan ko nang maka-kadate para malibre sa pagkain. Nang mga panahon na iyon, ako ay naka-apartment at ang pera ko ay limitado nang bonggang-bongga. So ayun na nga, nakapag-date ako nang ‘kumikitang kabuhayan’ pero hindi ko talaga type eh. So, alsa balutan agad ako nang gabi na yun. Salamat sa libreng dinner! Tapos ang kabanata na yun nang aking buhay.
So balik na naman ako sa singleness at sa present, hanggang sa may maka-date ulit na lalake na sumobra ang kabaligtaran nang gusto ko. Ano ba ang hinahanap ko? Siempre unang-una ay may stable na trabaho (kumikitang kabuhayan, ding! Ding!), pangalawa ay matangkad, pangatlo ay presentable na tipong hindi ako mahihiya na iharap sa magulang at kaibigan ko at ang huli ay maiintindihan ang mga katarayan at isyus ko sa buhay-buhay.
Yun dine-date ko ngayon, okay kami, naiintindihan naman niya ang kaweirduhan ko. Kaso nga lang hindi siya stable, hindi matangkad, hindi maputi, nakakaloko ang punto, mukhang mahihiya akong ipakilala sa mga kabarkada ko at minsan nakokornihan ako. Pero tae nang mga tae, hindi naman ako mapakali kung hindi kami mag-uusap o kaya ay may simpleng palitan ng text. Pesteng kupido. Pero hindi talaga ako in-love eh, yun tipong kung may darating na mas okay dun na lang ako.
Guapo naman eh, kinulang lang sa height. Magiging stable din naman (sana!) pero hindi ngayon, mag-a-abroad kasi siya kaya dapat makapag-ipon siya (dapat! Dapat!), matatanggap ko nang hindi maputi, at siguro maipapakilala ko na siya kung stable na talaga siya at sana naman ay mawala na ang punto niya.
Kung malalaman ito ng mga katropa ko, patay ako! Ako lagi ang pasimuno nang paghahanap sa mga kumikitang kabuhayan pero lumagpak ako sa mag-uumpisa pa lang. Langya. Malay naman natin, um-OK na siya sa susunod. Medyo may pagka materialistic talaga ako, fanatico yata ako nang kasabihan na ‘when money goes out the door, love flies out the window.’ Parang ganun, hindi lang ako kumportable sa sitwasyon ko ngayon. Sabi nang isang kaibigan, love is sacrifice, punyeta, penitensya ang hinaharap ko ngayon eh.
Trivia lang, ilang araw na ang nakakalipas, sa kagustuhan ko na magkita kami, nakipagkita ako sa kanya matapos niya maipasa ang mga requirements niya sa abroad. So ayun na nga, pero dahil nagbayad siya ng kaperahan sa agency, ako ang nagbayad ng pagkain, sine at fruit juice namin. Langya, first time mamasan ang drama ko. Ang weirdo di ba? Napapaisip ako kung nagpapapansin na sa akin ang karma o confused lang ako sa nararamdaman ko. Peste. Leche.
